Pierwsze samochody wyposażone były w koła drewniane z metalowym okuciem, które niewiele różniły się od kół pojazdów z czasów starożytnych. Pierwszą oponę pneumatyczną (elastyczną rurę z tkaniny gumowanej –    dętkę i osłaniający ją płaszcz skórzany
–    oponę) zakładaną na obręcz koła skonstruował i opatentował Robert William Thomson w 1845 roku, jednak jego konstrukcja została niemal całkowicie zapomniana. W ówczesnych samochodach stosowano koła z ogumieniem pełnym, tzw. „masywy”. Dopiero w roku 1888 szkocki weterynarz John Boyd Dunlop uzyskał patent na ogumienie pneumatyczne i mimo że jego rozwiązanie pokrywało się w znacznym stopniu z patentem Thomsona, to on jest uważany za twórcę opony pneumatycznej. W porównaniu z masywem opona była mniej trwała i trudno było ją wymienić. Zanim trafiła do przemysłu przeszła wiele modernizacji. W 1894 r. powstała opona drutowa, ale jej produkcja rozpoczęła się dopiero około 1925 r. Od roku 1905 opona pneumatyczna była powszechnie stosowana w samochodach osobowych. Ponieważ początkowo nie była przystosowana do przenoszenia dużych obciążeń, w pojazdach ciężarowych zaczęto ją wykorzystywać dopiero w latach 30. Od tego czasu opona nie podlegała już tak radykalnym zmianom konstrukcyjnym.