Podczas badań udarowych samochód może być poruszany silą pociągową (za pomocą linki) drugiego pomocniczego samochodu łub popychaniem w tylny zderzak, bądź siłą pociągową własnych kół pędnych. Na odcinkach rozpędzania badany samochód ma wymuszone kierowanie za pomocą cięgiel. Następnie samochód jest kierowany przez radio z towarzyszącego pojazdu lub z centralnego punktu dyspozycyjnego, znajdującego się w strefie badań. Ostatnio punkty kierowania są instalowane na śmigłowcach (firma FIAT).

W tablicy  przedstawiono różne rodzaje badań samochodów na uderzenia, a na rysunku niektóre schematy badań samochodów metodą zderzenia z nieruchomą przeszkodą z wykorzystaniem ruchomego laboratorium pomiarowego oraz z zastosowaniem stacjonarnej aparatury.

Schematy badań samochodów metod;) zderzenia z nieruchomą przeszkodą
a  — samochody ciężarowe — uderzenie w ramę, b — samochody ciężarowe — uderzenie powyżej ramy, c, d—samochody osobowe i autobusy, e — badania przy zastosowaniu aparatury stacjonarnej
1    — przewoźne laboratorium pomiarowe, 2— badany samochód, 3 — przeszkoda, 4—samochód holujący, 5— urządzenie zwalniające, 6 — wiązka przewodów pomiarowych, 7 — stacjonarna aparatura pomiarowa.

Stosowanie w praktyce dużej ilości metod badawczych, dowodzi, że nie istnieje optymalny wariant badań — każda metoda ma swoje zalety i wady. Na przykład, przy holowaniu, przy zjeździe po pochyłej prowadnicy i przy wykorzystaniu impulsu siły dopuszcza się tylko ograniczoną prędkość ruchu; przy badaniach na spadanie nie można zapewnić prawidłowego położenia badanego samochodu w chwili zderzenia. Ruch samochodu za pomocą zewnętrznego źródła energii, konieczność blokady kierownicy lub wykorzystywanie szyny prowadzącej wypaczają obraz zderzenia. Ta ostatnia wada, właściwa dla większości metod badawczych, jest najbardziej istotna.